Westbatterij

Dit fort is gebouwd in 1852 als onderdeel van de nieuwe Hollandse waterlinie, op de plaats waar de Fransen al in 1799 een aarden verdedigingsbatterij hadden opgeworpen.

Het is een z.g.n. "torenfort", ovaal van vorm, (19x22 mtr) en twee verdiepingen hoog.

De invoering van geschut met getrokken loop en van projectielen met brisante springladingen (eind vorige eeuw) maakte dit soort forten al snel verouderd.

Oorspronkelijk was de Zuiderzeedijk hier ter plaatse veel lager. Geschut, opgesteld op de brugverdieping van het fort, had een vrij schootsveld. Na een aantal dijkdoorbraken begin deze eeuw, werden de dijken opgehoogd. Sindsdien kan alleen het geschut op het dak effectief zijn.

Deze eeuw heeft het fort o.a. nog dienst gedaan tijdens de algemene mobilisatie gedurende de eerste wereldoorlog (1914-1918) Het fort raakte buiten gebruik. In de tweede wereldoorlog heeft de Duitse bezetting het onder zand begraven en er een luchtdoelbatterij opgezet.

Na de oorlog is de brugverdieping van het fort nog in gebruik geweest al champignonkwekerij, maar het raakte steeds meer in verval.

In 1973 heeft de zeeverkennersgroep op zoek naar een definitief onderkomen het initiatief genomen het fort uit te graven en zo goed mogelijk in de oude vorm te herstellen.

De Westbatterij.

Ingang
De ingang van het fort was oorspronkelijk beveiligd met een ophaalbrug, die als contragewicht een kantelbare halvloer had. De katrolgaten boven de ingang zijn er nog.

Geschutskamer
Op de brugverdieping bevinden zich de geschutskamers. Per kamer zijn er drie schietgaten (met vroeger uitzicht over zee en land), en daarboven een kruitdampluik. Let op de overlapping van de schootsvelden. In het plafond zitten ringen om zwaarder geschut te kunnen verplaatsen.

Muur
Omdat men het gevaar van de zeezijde verwachtte, is de muur aan die kant veel dikker (120cm) de ingang is daarom ook aan de landzijde.

Verblijfsruimten
In de verschillende afdelingen van de kelderverdieping aten en sliepen de manschappen. Hier bevonden zich ook de keuken, bergplaats, de toiletten en wasruimte.

Door regenwater van het dak op te vangen, werd de water voorraad in de "regenbak"op peil gehouden.

Dak
Vroeger was het dak bedekt met een laag grond en een aarden wal.

De twee negentiende eeuwse kanonnen horen oorspronkelijk niet bij het fort. Het grootste (gewicht 3400 kg) rust op een rolpaard, zoals vroeger aan boord van schepen.

Met dit kanon kon een massieve, ijzeren kogel van 24 pond worden weggeschoten. Raak schieten op een afstand van meer dan 300 meter was feitelijk onmogelijk. De vuursnelheid bedroeg niet meer dan een schot per tien minuten.

Rond de eeuwwisseling is er rond het fort een en ander veranderd, de omgeving werd ingericht voor een nieuwe functie.
De stelling van Amsterdam werd veranderd in de waterlinie Holland. Dat wil zeggen dat vanaf Muiden tot en met Utrecht een strook land onder water gezet kon worden, als verdedigings gordel rond Amsterdam.

Als u op de dijk rond het fort staat en richting Muiderslot kijkt ziet u links van het slot een z.g. peperbus. Deze werden zo genoemd om de vorm van het bouwsel, hier onder zitten twee sluizen die werden gebruikt voor het onderwater zetten van het voorterrein.

Als u de rivier de vecht een stuk op zo varen zal u zien dat de meeste boerderijen aan de kant van Naarden van hout zijn gebouwd. Deze werden gesloopt in geval van oorlog, om een vrij schootveld te krijgen.